سلام به همه دوستان

امید وارم شاد و خوش و خرم باشین .

من اومدم . بالاخره بعد از مدتها شروع به نوشتن این وبلاگ کردم .

اما این وبلاگ وبلاگ عزیزترین کس من تو این دنیاست این وبلاگ رو به نامش و به یادش می نویسم .

 « می نویسم از تو تا تن کاغد من جا دارد »

امیدوارم بتونم بهترین مطالب رو بنویسم , البته این رو هم بگم که شاید نتونم زود به زود آپ کنم ولی به هر حال سعی می کنم با مطالب توپ جبران کنم .

و اما می خوام با یه شعر شروع کنم .

یه شعر خیلی خیلی قشنگ از احمد شاملو :

   « دوستش می دارم »

دوستش می دارم

چرا که میشناسمش

به دوستی و یگانگی .

اندوهش

غروبی دلگیر است در غربت تنهایی .

همچنان که شادیش

طلوع همه آفتاب هاست .

اگر بگویم که سعادت

حادثه ای است بر اساس اشتباهی ،

اندوه سراپایش را در بر می گیرد چنان چون دریاچه ای که سنگی را ،

چرا که سعادت را  جز در قلمرو عشق باز نشناخته است،

عشقی که به جز تفاهمی آشکار نیست .

بر چهره زندگانی من

که بر آن  هر شیار از اندوهی جانکاه حکایت می کند

  گلنار 

لبخند آمرزشی است .

نخست

دیر زمانی در او نگریستم

چندان که ، چون نظر از وی باز گرفتم

در پیرامون من همه چیزی به هیأت او در آمده بود .

آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست .

اینم شعر . البته یه تغییر کوچولو توش داده بودم .

امید وارم لذت برده باشید .

حق یار تان .

شاد باشید و عاشق .